Κανονικά, δεν έχει καμία σημασία να μιλάει κανείς για τον δημοσιογραφικό συνδικαλισμό. Άνευροι εκπρόσωποι, έρημοι κι απρόσωποι (που θα ‘λεγε ο Σαββόπουλος) παριστάνουν ότι εκπροσωπούν τα συμφέροντα του επαγγελματικού κλάδου τους, ενώ, στην πλειονότητά τους, αδυνατούν να κατανοήσουν οτιδήποτε από τον κόσμο. Πολλοί από τους δρώντες συνδικαλιστές της δημοσιογραφίας είναι απόμαχοι της εργασίας, συνταξιούχοι, ενώ είναι σχεδόν αδύνατο δρων δημοσιογράφος να ανταποκρίνεται και στις ατελείωτες χαμένες εργατοώρες που προϋποθέτει η συνδικαλιστική ιδιότητα – σε συνεδριάσεις, συμβούλια, παραστάσεις, γεύματα και άλλες φρικτές τυπικές υποχρεώσεις.

Τα παραπάνω ίσως είναι μια εξήγηση της αδυναμίας του δημοσιογραφικού συνδικαλισμού να κατανοήσει όχι απλώς τα συμφέροντα των εργαζομένων τους οποίους εκπροσωπεί, αλλά ακόμα και τον μικρόκοσμο στον οποίο κινείται. Δεν είναι τυχαίο ότι ο λόγος των συνδικαλιστικών ανακοινώσεων είναι πιο κλισέ κι από κλισέ – πάντα στο πλαίσιο μιας ιδεολογικής σταθεράς, που τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια ήταν λόγος της Αριστεράς, στην πορεία όμως υιοθετήθηκε από όλες τις συνδικαλιστικές παρατάξεις, με αποτέλεσμα σήμερα να έχει καλλιεργηθεί μια συνδικαλιστική κοινή για όλους τους εκπροσώπους γλώσσα, που στην ουσία δεν λέει τίποτα για τα κάθε φορά προβλήματα, αλλά απλώς πολιτικολογεί.

Εξ αυτού και μόνο, εύκολα συνάγει κανείς ότι οι ήττες του Τύπου είναι αναπόφευκτες, από τη στιγμή που δυσχεράνθηκε η επιχειρηματικότητα στη χώρα και η κρατική διαφημιστική πίτα λιγόστεψε. Η ΕΣΗΕΑ, και διάφορες άλλες ενώσεις και σωματεία Τύπου, απλώς κάθε φορά επιβεβαίωναν το κλείσιμο ή την κατάρρευση κάποιου ακόμα Μέσου – αλλά το έκαναν με επαναστατική φρασεολογία, όπου ένοχη είναι πάντα πρώτα η ιδιοκτησία («τα αφεντικά»), μετά το κράτος, στην κατάρρευση έχουν συμβάλει οι διευθυντές και ορισμένοι μεγαλοδημοσιογράφοι που πληρώνονται πολλά λεφτά ενώ, φυσικά, πάντα φταίει η Ευρώπη και ο καπιταλισμός. Κάθε φορά, τα σωματεία διεκδικούν τη μεγάλη ανατροπή, για να εισπράξουν την επόμενη μεγάλη ήττα, σε ένα άλλο Μέσο, σε πολύ κοντινό διάστημα. Στο μεταξύ, επειδή το σωματείο διαθέτει κάποια αποθεματικά, καταρτίζονται λίστες ανέργων, στις οποίες όσοι βρεθούν λαμβάνουν μια ελεημοσύνη και όλα κυλάνε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Για τον συνδικαλισμό, άλλωστε, όσο περισσότερα «μαγαζιά» είναι κλειστά, τόσες καταγγελίες περισσεύουν. (Στο σημείο αυτό, αποφεύγω να μιλήσω για την αδιαφορία, επί της ουσίας, με την οποία αντιμετωπίζεται η κατάρρευση του ΕΔΟΕΑΠ, της επικούρησης και των υπηρεσιών υγείας για τους δημοσιογράφους – αλλά αυτά συμβαίνουν όπου η εξειδικευμένη γνώση, τα μακροπρόθεσμα σχέδια και ο ρεαλισμός θεωρούνται εχθροί των κινημάτων.)

Κατόπιν τούτων, δεν εκπλήσσομαι για την ανεπαρκή αντιμετώπιση των δύο πιο μεγάλων πρόσφατων κρίσεων στο χώρο του Τύπου. Την επερχόμενη, εκτός απροόπτου, κατάρρευση του Mega. Και τη λογοκρισία την οποία επέβαλε η κυβέρνηση στην κάλυψη της εκκένωσης από τα ΜΑΤ του προσφυγικού καταυλισμού της Ειδομένης.

Για το πρώτο θέμα, η θέση της ΕΣΗΕΑ εκφράζεται σε μια παράγραφο της ανακοίνωσης που εξέδωσε χθες. Κατά το εκλεγμένο Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, το Megaχρεοκοπεί κυρίως για τον παρακάτω λόγο:

[…] Οι μεγαλομέτοχοι του «MEGA», αφήνουν τώρα και μήνες επίτηδες απλήρωτους τους εργαζόμενους, δεν δίνουν εξηγήσεις, καλλιεργούν την ανασφάλεια, δεν ανταποκρίνονται ως εργοδότες στη στοιχειώδη υποχρέωση συνάντησης και παροχής εξηγήσεων για τους ανομολόγητους σκοπούς τους, στους εργαζόμενους και στα Σωματεία. […]

Οι «ανομολόγητοι σκοποί» των εργοδοτών δεν εξηγούνται, αλλά δεν έχουν σημασία, διότι η αδούλωτη ΕΣΗΕΑ υπόσχεται ανένδοτο αγώνα. Ιδού πώς κλείνει η ανακοίνωση:

[…] Το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ δεν θα επιτρέψει να αγοραστούν τηλεοπτικές άδειες με λεφτά, που οφείλονται στους εργαζόμενους.

Ο εστί μεθερμηνευόμενον, ότι το περήφανο σωματείο των αθηναίων δημοσιογράφων θα συμβάλει όσο μπορεί στο κλείσιμο των καναλιών, διότι αν οι επιχειρηματίες δεν μπορούν να αγοράσουν συχνότητα, γιατί να δώσουν χρήματα που χρωστάνε και να μην επιδιώξουν να αποφύγουν να πληρώσουν – όπως συνέβη με την Ελευθεροτυπία ή με το Alter.

Τρέλα; Δεν έχετε δει τίποτα. Διότι η ΕΣΗΕΑ, χθες αργά το βράδυ, εξέδωσε και δεύτερη ανακοίνωση, για τον λογοκριτικό μηχανισμό της κυβέρνησης στην Ειδομένη. Η αριστερή (αριστερίστικη;) διοίκηση  του σωματείου, συνεπικουρούμενη από ορισμένους μοναχικούς λύκους, εξέδωσε το εξής, ελαφρώς ασυνάρτητο κείμενο.

Τελικά η κυβέρνηση αποφάσισε να κρύψει το πρόσωπό της για το προσφυγικό, με ρεπορτάζ Τόσκα στην Ειδομένη.

Βέβαια, οι καναλάρχες έχουν βολευτεί να χρεώνεται τη μετάδοση η ΕΡΤ και να τους δίνει σε pool και δωρεάν την εικόνα.

Η ΕΣΗΕΑ έχει ξεκαθαρίσει ότι διαφωνεί με όλα αυτά. Ειδικά στην περίπτωση του κ. Τόσκα, έχει επισημάνει ότι άλλο πράγμα είναι η προστασία του πολίτη και άλλο η ενημέρωση του πολίτη.

Οι δημοσιογράφοι, στις τελευταίες εκλογές, δεν επέλεξαν αυτό το λούμπεν που παρασιτεί. Προέκυψε, λόγω μετατοπίσεων και λοιπών συσχετισμών. Αλλά είναι προφανές ότι το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ είναι ανίκανο να κατανοήσει την εντολή που έχει λάβει, ενώ παίζεται αν είναι ικανό να μοιράσει δυο γαϊδουριών άχυρα – ακόμα και από το απόθεμα του συριζαϊκού σανού που ένδοξα έχει διακινήσει τα τελευταία χρόνια.

Αλλά επειδή ουδέν κακόν αμιγές καλού, η απαξίωση που υφίσταται ο δημοσιογραφικός συνδικαλισμός και οι παραφυάδες του είναι η μόνη ελπίδα, κάποια στιγμή, να αντικατασταθούν οι αστοιχείωτες διοικήσεις από στοιχειωδώς σοβαρούς ανθρώπους, δεν μπορούμε να ζητούμε τίποτα περισσότερο από την έκδοση και νέων τόσο ωραίων ανακοινώσεων. Ο εξευτελισμός πρέπει να φτάσει στα τάρταρα. Και πιο χαμηλά.

πηγή: http://booksjournal.gr/slideshow/item/2133-ο-εξευτελισμός-του-δημοσιογραφικού-συνδικαλισμού

photo:https://i.ytimg.com/vi/eLlLEtWEY4Y/hqdefault.jpg