Ανοιχτά ΜΜΕ

Επιλεγμένα

ΕΔΟΕΑΠ: Σκέψεις στο παρά πέντε

/ anoixtammeteam / Σχολιάστε

 

 

 

Ενόψει της αυριανής σύγκλησης “της τριμερούς” για τον ΕΔΟΕΑΠ είναι χρήσιμες ορισμένες τελευταίες σκέψεις.

Επί ένα χρόνο και κάτι ο δημοσιογραφικός συνδικαλισμός κινήθηκε χωρίς καμμία πρόταση. Στην αρχή αναπολούσε τον… Χαμένο Παράδεισο ζητώντας την (ανέφικτη) επιστροφή του αγγελιοσήμου ενώ στη συνέχεια ζητούσε –γενικώς και αορίστως- τη θέσπιση “πόρου”, πράγμα που εκλαμβανόταν ως επιστροφή του αγγελιοσήμου από το παράθυρο και, όντως, όπως βλέπουμε και σήμερα, για τους περισσότερους εκ των συνδικαλιστών αυτό ήταν.

Έως πρόσφατα μόνο τα #ΑνοιχτάΜΜΕ –μια απλή δημοσιογραφική πρωτοβουλία βάσης- είχε καταθέσει -και μάλιστα από πέρυσι τον Ιούνιο- μια ολοκληρωμένη εναλλακτική πρόταση. Δίπλα σ’ αυτήν προσετέθη, πριν λίγες μέρες, η πρόταση που κατέθεσε ο Στ. Καπάκος, Γ.Γ. της ΕΣΗΕΑ και μέλος της “Συσπείρωσης”.

Η εξέλιξη αυτή ήταν απόλυτα θετική αφού, πλέον, έστω καθυστερημένα μπορούμε ν’ αρχίσουμε να συζητάμε συγκεκριμένα.

Απαραίτητη, όμως, προϋπόθεση ώστε να γίνει σοβαρή συζήτηση, είναι η γνώση της πραγματικότητας των αριθμών. Ο ΕΔΟΕΑΠ, λοιπόν, μεσούσης της κρίσης και την τελευταία χρονιά ισχύος του αγγελιοσήμου είχε, κατά προσέγγιση, δαπάνες 39 εκ. ευρώ (37% αυτών για επικούρηση και εφάπαξ και 35% για εκτός ΕΔΟΕΑΠ ιατροφαρμακευτική περίθαλψη) και έσοδα 22 εκ. ευρώ (17 από αγγελιόσημο και 5 από εισφορές εργαζομένων). Εν ολίγοις, ήδη, επί αγγελιοσήμου παρουσίαζε έλλειμμα 17 εκ. ευρώ. Μετά την κατάργησή του το έλλειμμα εκτοξεύεται στα 34 εκ. ευρώ (!). Αυτό είναι το δισεπίλυτο πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπισθεί.

Η πρόταση Καπάκου έχει αρκετά κοινά στοιχεία με αυτήν των Ανοιχτών ΜΜΕ π.χ. όσον αφορά την αναγκαία διεύρυνση του ΕΔΟΕΑΠ προς όλους τους δημοσιογράφους και εν γένει τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ.

Τα προβλήματά της αφορούν το σκέλος των εσόδων που προβλέπει για τον “ΕΔΟΕΑΠ μετά”. Για παράδειγμα, αναφέρεται σε ένα (ασαφές) ποσό κρατικής χρηματοδότησης. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να καθιερωθεί. Ο ΕΔΟΕΑΠ είναι και θέλουμε να παραμείνει ΝΠΙΔ. Η κρατική χρηματοδότηση, με βάση την πρόσφατη νομοθεσία, κατευθύνεται αποκλειστικά στον ΕΟΠΠΥ. Άρα, ακόμα και στην υποθετική περίπτωση που υπήρχε κυβερνητική διάθεση για νομοθέτηση κρατικής χρηματοδότης στον ΕΔΟΕΑΠ, αυτό θα προσέκρουε όχι μόνο στους «θεσμούς» αλλά και στη σφοδρή αντίδραση όσων κοινωνικών κατηγοριών τα Ταμεία τους εντάχθηκαν στον ΕΟΠΠΥ.

Η πρόταση Καπάκου προβλέπει, επίσης, την καθιέρωση πόρου-εισφοράς ενημέρωσης που θα υπολογίζεται επί του τζίρου των επιχειρήσεων ΜΜΕ, ο οποίος, όμως, θα καθιερωθεί σε 1-2 χρόνια «… χωρίς την δαμόκλειο σπάθη της τρόικας και των μνημονιακών περιορισμών της χώρας, αν αυτό καταστεί εφικτό». Άρα και απ’ αυτήν την πηγή για τα επόμενα χρόνια τα έσοδα θα είναι μηδενικά. Επιπλέον,  εφόσον προβλέπεται παράλληλα η καθιέρωση εργοδοτικών εισφορών συνιστά σενάριο επιστημονικής φαντασίας πως οι εργοδότες ( οι οποίοι έως τώρα -ελέω αγγελιοσήμου- δεν πλήρωναν τίποτα) θ’ αποδεχθούν στο μέλλον, επιπλέον των εισφορών για ΕΦΚΑ και ΕΔΟΕΑΠ, να καταβάλουν και “πόρο-εισφορά ενημέρωσης”.

Τούτων δοθέντων αυτά που απομένουν στην πρόταση Καπάκου ως έσοδα για τον “ΕΔΟΕΑΠ μετά” είναι οι εισφορές των εργαζομένων και η καθιέρωση εισφορών εργοδοτών και συνταξιούχων. Συγκεκριμένα προβλέπεται ο διπλασιασμός της εισφοράς των εργαζομένων από 3 σε 5-6%, η καθιέρωση εισφοράς εργοδοτών ύψους 7-8% και συνταξιούχων 6%. Με τις εισφορές αυτές προσεγγίζονται τα ισχύοντα γενικότερα, δηλαδή: εισφορές για το ενιαίο επικουρικό Ταμείο 3,5% + 3,5% και για τον ΕΟΠΠΥ, εργαζομένων 2,55%, εργοδοτών 4,55% και 6%. Αθροιστικά, δηλαδή, 6,05 για τους εργαζόμενους και 8,05% για τους εργοδότες, εν ολίγοις η μάξιμουμ εκδοχή της πρότασης Καπάκου.

Όμως οι αντιστοιχίες των ποσοστών, σε πραγματικά ποσά σημαίνουν πως τα έσοδα του ΕΔΟΕΑΠ από εισφορές των εργαζομένων από 5, περίπου, εκατομμύρια θα φτάσουν τα 9 -10, από τις εισφορές εργοδοτών τα έσοδα θα είναι 11 – 13 εκατομμύρια ενώ από τις εισφορές των συνταξιούχων τα έσοδα θα είναι γύρω στα 2 εκατ. ευρώ. Τα συνολικά έσοδα, λοιπόν, θα ανέλθουν σε 22- 25 εκατομμύρια. Οι δαπάνες όμως του «σημερινού» ΕΔΟΕΑΠ, στην τελευταία χρονιά ύπαρξης του αγγελιοσήμου, ήταν 39 εκατομμύρια, όπως προαναφέραμε. Εν ολίγοις θα έχουμε πάλι έλλειμμα ύψους 14 έως 17 εκατομμυρίων. Άρα θα πρέπει να γίνει επιλογή: ποιοί από τους “πυλώνες” του σημερινού ΕΔΟΕΑΠ θα διατηρηθούν.

Το σενάριο καθιέρωσης εργοδοτικών εισφορών είχε εξετασθεί ως “λύση” για το πρόβλημα του ΕΔΟΕΑΠ και από τα #ΑνοιχταΜΜΕ στην πρόταση που είχαμε καταθέσει. Τελικά -για πολλούς λόγους- επιλέχθηκε κάτι διαφορετικό. “… Αντί να αναζητούμε -γενικά και αόριστα- έναν νέο “πόρο” (πράγμα που εκλαμβάνεται ως αναγραμματισμένο αγγελιόσημο) πρέπει να διεκδικήσουμε μια sui generis (λόγω της ιδιομορφίας του χώρου) εργοδοτική εισφορά. Η εισφορά μπορεί να προκύπτει ως ποσοστό επί των διαφημιστικών εσόδων που έχει ο κάθε εργοδότης, ο οποίος θα είναι και ο υπόχρεος για την καταβολή της (ώστε να μην εμπλακούμε με την “απαγόρευση” των φόρων υπέρ τρίτων). Με τον τρόπο αυτό δεν θίγεται ο πλουραλισμός στο χώρο, αφού τα μικρότερα ΜΜΕ θα καταβάλουν εισφορές ως ποσοστό επί των διαφημιστικών τους εσόδων και όχι ανάλογα με τον αριθμό των εργαζομένων τους” …”.

Αν η πρόταση αυτή συνοδευθεί από τη σημαντική μείωση του φόρου επί των τηλεοπτικών διαφημίσεων (20% σήμερα), με ταυτόχρονη επέκτασή του σε όλα τα ΜΜΕ θα μπορούσε, ίσως, να γίνει πιο εύκολα αποδεκτή και πιθανό να δώσει λύση στο πρόβλημα. Προϋπόθεση, βέβαια, είναι η πραγματική αποτύπωση του ύψους των διαφημιστικών εσόδων των ΜΜΕ και η διαπραγμάτευση για το ύψος του ποοοστού που θα αποτελεί τη sui generis εργοδοτική εισφορά. Αν, βέβαια, η επιβίωση του ΕΔΟΕΑΠ επιβάλλει ποσοστό εργοδοτικής εισφοράς που θα συνιστά “δήμευση” των διαφημιστικών εσόδων και πάλι θα βρεθούμε ενώπιον επιλογών.

 

Υ.Γ. Τα σημεία της πρότασης Καπάκου που αφορούν τη συνεργασία του ΕΔΟΕΑΠ με τον ΕΟΠΠΥ, με μια πρώτη ματιά, δε φαίνεται να δίνουν λύση σε κάποια από τα προβλήματα. Ίσως μόνο να άξιζε να εξετασθεί το σημείο σχετικά με τα “ακριβά φάρμακα”

 

Υ.Γ. 2 Όσοι επιμένουν ακόμα και σήμερα να διεκδικούν καθιέρωση πόρου ισοδύναμου με το αγγελιόσημο είναι, προφανώς, εκτός θέματος.

 

Υ.Γ. 3 Προφάνώς τα έσοδα και οι δαπάνες θα διαφοροποιηθούν στην περίπτωση της διεύρυνσης του ΕΔΟΕΑΠ. Η αποτύπωση αυτών των αλλαγών, όμως, μπορεί να γίνει από “αναλογιστές”.

 

ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ

23/7/17

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Επιλεγμένα

Από την Ε.Σ.Η.Ε.Α. στην Ε.Δ.Α.

/ anoixtammeteam / Σχολιάστε

 

«Ανοιχτά ΜΜΕ»: κυριολεκτικά, όχι μόνο μεταφορικά

Η αφορμή για να ονομασθεί η πρωτοβουλία μας «Ανοιχτά ΜΜΕ-νέα αρχή» ήταν οι άστοχες και αδιέξοδες απεργίες ΕΣΗΕΑ και ΠΟΕΣΥ, οι οποίες «έκλειναν» τα Μ.Μ.Ε. στη βάση μιας κεκτημένης –συνδικαλιστικής- ταχύτητας.

Ένα χρόνο μετά από το κείμενο των, περίπου, 500 συναδέλφων, τα «Ανοιχτά ΜΜΕ» δεν έχουν πια μόνο μεταφορική αλλά και κυριολεκτική σημασία. Συνιστούν διαρκή στόχο προς κατάκτηση, με δεδομένη την πρωτόγνωρη βαθιά κρίση στο χώρο των ΜΜΕ.

ΜΜΕ: Μια διετία φωτιά

Τα δυο χρόνια από τις προηγούμενες εκλογές στην ΕΣΗΕΑ ήταν τα πιο δύσκολα για τα Μ.Μ.Ε. και τους εργαζόμενους του χώρου. Η ευρύτερη οικονομική κρίση με τις ιδιαίτερες εκφάνσεις της (πτώση διαφημιστικών εσόδων, κυκλοφορίας κ.ά.) σε συνδυασμό με τις τακτικές βολεμένων ιδιοκτητών εθισμένων στις εποχές των παχιών αγελάδων, συναρθρώθηκαν με τις αλλαγές της εποχής και την αδυναμία προσαρμογής (έκρηξη διαδικτύου κ.ο.κ) και οδήγησαν παραδοσιακά αλλά και νεότερα συγκροτήματα Τύπου σε αδιέξοδο. Οι καταστροφικές επιπτώσεις για το δημοσιογραφικό επάγγελμα ήταν η εκτίναξη της ανεργίας, οι μειώσεις μισθών, η «επέκταση» στο μπλοκάκι, οι πληρωμές έναντι, η απλήρωτη εργασία, το διαρκές άγχος, η γενικευμένη ανασφάλεια.

Την κατάσταση επιδείνωσε δραματικά η λυσσώδης προσπάθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να ελέγξει το χώρο των media και να εγκαθιδρύσει μια δική της διαπλοκή. Η συνεχής στοχοποίηση Μέσων Ενημέρωσης και δημοσιογράφων, ο διαγωνισμός-παρωδία για τις τηλεοπτικές άδειες, η φανερή προσπάθεια ελέγχου ή/και καταστροφής «μη φιλικών» μέσων και η μετατροπή της ΕΡΤ και του ΑΠΕ σε ανενδοίαστους κυβερνητικούς προπαγανδιστές, αποτελούν μερικές από τις εκφάνσεις της σχετικής πολιτικής.

«Κερασάκι στην τούρτα» για τους εργαζόμενους υπήρξε και εξακολουθεί το θέμα του ασφαλιστικού. Από το «προστατευμένο καθεστώς» λόγω του αγγελιοσήμου, περάσαμε, μετά το νόμο Κατρούγκαλου, στο κενό, αφού παραμένει ακόμα τεράστιο ερωτηματικό το μέλλον του ΕΔΟΕΑΠ, δηλαδή της επικούρησης και της ασφάλισης υγείας για χιλιάδες εργαζόμενους και συνταξιούχους.

ΕΣΗΕΑ: Μια διετία μηδέν

Θα περίμενε κανείς πως τη διετία-φωτιά θα υπήρχε μια κάποια παρέμβαση από την πλευρά της ΕΣΗΕΑ. Αντ’ αυτού, όμως, βιώσαμε τη- μακράν- χειρότερη περίοδο του δημοσιογραφικού συνδικαλισμού. Στα μεγάλα προβλήματα η παρέμβαση ήταν μηδενική ή, στην καλύτερη περίπτωση, καθυστερημένη και άστοχη. Τα «μαγαζιά» έκλειναν ή κλυδωνίζονταν συνθέμελα και η μόνη «ιδέα» που υπήρχε ήταν απεργία. Στην προσπάθεια ελέγχου των Μ.Μ.Ε. από την κυβέρνηση η ΕΣΗΕΑ είτε σιώπησε είτε έδωσε χείραν βοηθείας, με κραυγαλέο παράδειγμα τις διαγραφές και το διασυρμό συναδέλφων με αφορμή το δημοψήφισμα. Αποκορύφωμα στη διετία-μηδέν η αντιμετώπιση του ασφαλιστικού. Αφού προχώρησε σε μια εντελώς άστοχη και αδιέξοδη απεργία με μόνο στόχο την επιστροφή του «Χαμένου Παραδείσου», έπειτα και από την αντίδραση με το κείμενο «Μαθήματα από την απεργία / Τέλος εποχής ώρα για μια νέα αρχή», ανέκρουσε πρύμνα αλλά… μυαλό δεν έβαλε. Η ΕΣΗΕΑ εξακολουθεί ακόμα και τώρα, ένα χρόνο μετά, να μην έχει άποψη για τον ΕΔΟΕΑΠ (!)

Νέα αρχή, μια μικρή επανάσταση

Το εφιαλτικό τοπίο στον χώρο των ΜΜΕ είναι προφανές ότι δεν θα αναταχθεί αποκλειστικά με την παρέμβαση των «δυνάμεων της αγοράς». Είναι αδιανόητο οι δημοσιογράφοι να παραμένουν βουβοί και αμέτοχοι μπροστά στις τεκτονικές αλλαγές που συντελούνται. Για να παρέμβουν, όμως, συλλογικά και οργανωμένα πρέπει να υπάρξει μια νέα αρχή, μια μικρή επανάσταση στο δημοσιογραφικό συνδικαλισμό.

Η ΕΣΗΕΑ αυτοπροσδιορίζεται ως «πνευματικό σωματείο». Στη σημερινή εποχή αυτό σημαίνει ότι πρέπει:

Να έχει διαμορφωμένη άποψη για τις αλλαγές και το τοπίο που διαμορφώνεται και να παρεμβαίνει. Να διατυπώνει συνεκτικές εναλλακτικές προτάσεις αντί να αρνείται και να αναπολεί.[1] Να κατανοεί και να προτείνει για τη δημοσιογραφία της εποχής του διαδικτύου. Να υπερασπίζεται την ελευθερία του Τύπου, του λόγου και της έκφρασης από τις κυβερνητικές ή τις όποιες άλλες επιθέσεις. Να ασκεί διαρκή κριτική στον κιτρινισμό και τον δημοσιογραφικό χουλιγκανισμό που παρεπιδημούν σε ουκ ολίγα media. Να διεκδικεί την ανεξαρτησία των δημόσιων μέσων και να αντιστέκεται στην περιέλιξη του οφάλιου λώρου στους δημοσιογράφους τους. Να διατηρεί ουσιαστικές –κι όχι μόνο δημόσιες- σχέσεις με όλους τους ευρωπαϊκούς δημοσιογραφικούς θεσμούς.

Σε καμία απ’ αυτές τις προτεραιότητες ενός σύγχρονου «πνευματικού σωματείου» δεν έχει ανταποκριθεί η ΕΣΗΕΑ.

Από την Ε.Σ.Η.Ε.Α. στην… Ε.Δ.Α.

Η νέα αρχή, η μικρή επανάσταση που περιγράψαμε, προφανώς δεν μπορεί να γίνει από τη σημερινή ΕΣΗΕΑ, πολύ περισσότερο με τους συσχετισμούς αυτής της διετίας. Προϋποθέτει αλλά και ταυτίζεται με την αναγέννηση και επανίδρυσή του δημοσιογραφικού συνδικαλισμού μέσα από «συντακτικού τύπου» διαδικασίες, οι οποίες θα τα αλλάξουν όλα.

Η ΕΣΗΕΑ είναι, κατ’ ουσίαν, ένα απομεινάρι μια παλιάς εποχής, όταν οι δημοσιογράφοι ήταν ελάχιστοι, και το σωματείο –φεουδαρχικώ τω τρόπω- άρρηκτα συνδεδεμένο με τα ιδιαίτερα Ταμεία μας. Το λέει και το όνομα: Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών.

Μόνο που τώρα ούτε η σύνδεση με τα Ταμεία υπάρχει (αφού, τουλάχιστον, το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ ετελεύτησε τον βίον του) ούτε δημοσιογράφοι είναι μόνο αυτοί των «ημερησίων εφημερίδων». Είναι και των εβδομαδιαίων εφημερίδων και των περιοδικών και των ραδιοφώνων και της τηλεόρασης και του διαδικτύου και όσοι είναι free lancers. Σε μερικούς απ’ αυτούς η ΕΣΗΕΑ έκανε τη… χάρη και τους δέχθηκε στους κόλπους της. Πολλούς άλλους, όμως, όχι. Ιδιαίτερα από τις νεότερες γενιές.

Το πρώτο βήμα, λοιπόν, για τη νέα αρχή είναι ένα, κατ’ ουσίαν, νέο συνδικάτο. Έχουμε ανάγκη από μία Ένωση για ΟΛΟΥΣ τους δημοσιογράφους της Αθήνας.[2] Από την Ε.Σ.Η.Ε.Α. πρέπει να περάσουμε στην Ε.Δ.Α., δηλαδή στην Ένωση Δημοσιογράφων Αθήνας. Μια ένωση που θα τους περιλαμβάνει όλους, ανεξαρτήτως μέσου, εργασιακής σχέσης και τύπου πληρωμής (μισθολόγιο, Δ.Π.Υ. κ.ο.κ.).

Ν’ αλλάξουν όλα

Κι αφού γίνει αυτό το πρώτο μεγάλο βήμα πρέπει, μέσα από «συντακτικές-ιδρυτικές διαδικασίες», ν’ αλλάξουν όλα: Καταστατικό, Κώδικες Δεοντολογίας, μορφές κινητοποίησης κ.ο.κ.

Η Ε.Δ.Α., εκτός από το να περιλάβει στους κόλπους της όλους τους δημοσιογράφους πρέπει να καθιερώσει ξεχωριστό συνδικαλισμό των συνταξιούχων. Να πάψει το πρωτότυπο -πανελληνίως και παγκοσμίως- φαινόμενο ένα Δ.Σ. πλειοψηφικά συνταξιούχων να αποφασίζει για το παρόν και το μέλλον των εργαζομένων μελών.

Στην Ε.Δ.Α. δεν πρέπει να υπάρχουν Πειθαρχικά Συμβούλια σε ρόλο εισαγγελέων-λογοκριτών αλλά μια Επιτροπή που θα διασφαλίζει την τήρηση των ανανεωμένων Κανόνων Δεοντολογίας και στην οποία θα μπορούν να προσφεύγουν όχι μόνο δημοσιογράφοι αλλά και πολίτες.

Η Ε.Δ.Α. πρέπει να καθιερώσει νέες διαδικασίες, μακριά από τις συγκεντρωτικές και γραφειοκρατικές της σημερινής ΕΣΗΕΑ που ταιριάζουν στις εποχές μιας μικρής Ένωσης, τύπου κλειστού κλαμπ. Κλασικό παράδειγμα οι Γενικές Συνελεύσεις των 6.000, περίπου, μελών στις οποίες, όμως, προσέρχονται λίγες εκατοντάδες. Η οργάνωση σε κάθε χώρο δουλειάς αντί να αντιμετωπίζεται καχύποπτα πρέπει να ενθαρρυνθεί και να καθιερωθεί. Οι αποφάσεις, στα σοβαρά θέματα του συνόλου του κλάδου, πρέπει να συζητούνται και να λαμβάνονται από Συνελεύσεις στους χώρους εργασίας. Σε κάποια μείζονα θέματα πρέπει να διεξάγεται ψηφοφορία με κάλπη επί των διαφορετικών προτάσεων. Επιπρόσθετα, πρέπει να εισαχθούν και ηλεκτρονικές μορφές συνδικαλιστικής δημοκρατίας.

Η Ε.Δ.Α. πρέπει, τέλος, με βάση και την εμπειρία των τελευταίων χρόνων να καθιερώσει ανανεωμένες, πρωτότυπες και αποτελεσματικές μορφές κινητοποίησης. Η απεργία δεν είναι το μοναδικό μας όπλο όπως έδειξαν υποδειγματικά το τελευταίο διάστημα οι εργαζόμενοι στον Δ.Ο.Λ. Άλλωστε, ευθύνη και υποχρέωση των δημοσιογράφων είναι να ενημερώνουν και να ελέγχουν  την εξουσία και όχι να αυτοφιμώνονται όταν κινητοποιούνται, όπως έκαναν  ΕΣΗΕΑ και ΠΟΕΣΥ τα τελευταία χρόνια. Τα ανοιχτά Μ.Μ.Ε. πρέπει να είναι ο κανόνας στις κινητοποιήσεις μας (με τις εύλογες και προφανείς εξαιρέσεις, βέβαια) και το όπλο μας για να διεκδικούμε τα εκάστοτε αιτήματά μας.

Μόνο αν σαρωθούν όλες οι αρχαϊκές δομές ενός σωματείου-συντεχνίας παρελθόντων χρόνων θα αναγεννηθεί ο δημοσιογραφικός συνδικαλισμός και θα παρέμβει αποτελεσματικά στο εφιαλτικά γκρίζο τοπίο για να προστατευθεί η δημοσιογραφική εργασία, να αντιμετωπισθεί η ανεργία, να ανιχνευθούν λύσεις στα οικονομικά, εργασιακά και ασφαλιστικά μας προβλήματα.

Τα «Ανοιχτά ΜΜΕ», οι εκλογές, το Μορφωτικό Ίδρυμα

Πολλοί μας ζήτησαν και μας πρότειναν να κατέβουμε ως παράταξη στις εκλογές για το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ. Το σκεφθήκαμε και το συζητήσαμε διεξοδικά.

Όμως η ραγδαία απαξίωση της ΕΣΗΕΑ οδηγεί όλο και περισσότερους ενεργούς δημοσιογράφους να απουσιάζουν ή και να αδιαφορούν για τις διαδικασίες της. Κι αυτό το κλίμα υπονομεύει τις πρωτοβουλίες ανασυγκρότησης και αλλαγής. Χωρίς να αδιαφορούμε, λοιπόν, για τις εκλογές θεωρήσαμε πως η συμμετοχή μας σε ένα Διοικητικό Συμβούλιο… “Φιλιππάκη και υποστηρικτών” θα ήταν μια άγονη και ψυχοφθόρα μάχη οπισθοφυλακών με προδιαγεγραμμένα αποτελέσματα, σε ένα τοπίο παραλυτικών ισορροπιών και υπόγειων ή/και ανίερων συμμαχιών.

Πρέπει πρώτα να γίνει πλειοψηφική συνείδηση πως η ΕΣΗΕΑ, με τη σημερινή της μορφή, έχει τελειώσει και πρέπει να οδηγηθούμε στην επανίδρυση του δημοσιογραφικού συνδικαλισμού. Τότε θα έχει νόημα -για εμάς μιλώντας- η παρέμβαση σ’ αυτό το επίπεδο.

Σ’ αυτή τη βάση επιλέγουμε στις εκλογές ως πεδίο παρέμβασης το Μορφωτικό Ίδρυμα, σε μια προσπάθεια να γίνει ένα κέντρο διαλόγου και συνειδητοποίησης για τα παλιά και νέα προβλήματα των media και της δημοσιογραφίας, ως αναγκαίου όρου της επανίδρυσης.

Αποφασίσαμε έτσι να στηρίξουμε τους υποψηφίους: Σίσσυ Αλωνιστιώτου, Ρούλα Γεωργακοπούλου, Δημήτρη Δουλγερίδη, Μαρία Κοζάκου και Αντώνη Πανούτσο για το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΑ. Με στόχο, εφόσον εκλεγούν, να συμβάλλουν ώστε το μορφωτικό να μετατραπεί από μουχλιασμένος θεσμός, ο οποίος ασχολείται αποκλειστικά με επετειακές εκδηλώσεις δημοσίων σχέσεων για το παρελθόν[3] σε ένα ζωντανό θεσμό σε σύνδεση με τους αντίστοιχους ευρωπαϊκούς. Σε ένα θεσμό-εφαλτήριο για τη συζήτηση της κρίσης και της νέας φάσης στον χώρο των ΜΜΕ, το ρόλο και το status των δημοσιογράφων στην καινούρια εποχή, ο οποίος θα παρεμβαίνει κριτικά στα τεκταινόμενα στο χώρο. Σε ένα θεσμό, τέλος, ο οποίος θα λειτουργεί στο κτίριό του επί της οδού Ζαΐμη που παραμένει κατειλημμένο εδώ και χρόνια (!)

Στις λοιπές κάλπες καλούμε όσους/ες υπέγραψαν το κείμενο: «Μαθήματα από την απεργία/Τέλος εποχής, ώρα για μια νέα αρχή» αλλά και εκείνους που συμμερίσθηκαν τις απόψεις του, να στηρίξουν τους υποψηφίους που έχουν αυτές τις ιδέες, καθώς και όσους αντιστάθηκαν, έστω και λίγο, έστω και χωρίς ολοκληρωμένη εναλλακτική πρόταση, στον κατήφορο της ΕΣΗΕΑ τα δύο τελευταία χρόνια. Και βέβαια να καταψηφίσουν με… ενθουσιασμό τους υπευθύνους αυτού του κατήφορου.

Σε κάθε περίπτωση θα συνεχίσουμε να δρούμε ως Κίνηση –εντός αλλά και εκτός ΕΣΗΕΑ- εκφράζοντας όλους όσους έχουν αγανακτήσει από τον αδιέξοδο και καταστροφικό συνδικαλισμό, όλους όσους ασκούν το επάγγελμα αλλά η ΕΣΗΕΑ τους κρατά κλειστή την πόρτα. Και θα προσπαθήσουμε αυτήν τη δράση να την οργανώσουμε με καλύτερο, αποτελεσματικότερο, μονιμότερο και πιο θεσμικό τρόπο.

[1] Είναι δυνατό εμείς ως «Ανοιχτά ΜΜΕ» να έχουμε καταθέσει εναλλακτικές προτάσεις για τον ΕΔΟΕΑΠ από το περυσινό καλοκαίρι (https://anoixtamme.com/) και η ΕΣΗΕΑ να μην έχει ψελίσει ακόμα τίποτα;

[2] Αντίστοιχα πρέπει να ισχύσουν προφανώς για τις Ενώσεις σε όλη την Ελλάδα.

[3] Είναι πολύ χαρακτηριστικός προς τούτο ο απολογισμός του Μορφωτικού για την τετραετία 2013-2017 που κυκλοφόρησε πρόσφατα.

Επιλεγμένα

ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΑΥΡΟ Διεκδικούμε ανοιχτά Μ.Μ.Ε.

/ anoixtammeteam
 Η διαδικασία αδειοδότησης των τηλεοπτικών καναλιών αποδείχθηκε εξόχως και πολλαπλά προβληματική και, ταυτόχρονα, παρόξυνε την κρίση στο χώρο των Μ.Μ.Ε. και στην αγορά εργασίας δημοσιογράφων και εργαζομένων στον οπτικοακουστικό χώρο. Για το δημοσιογραφικό επάγγελμα, συνυπολογίζοντας και το ασφαλιστικό, η κρίση αποκτά υπαρξιακές διαστάσεις.
Η διαδικασία ήταν εξαρχής προβληματική. Το ΕΣΡ αποκλείστηκε αντισυνταγματικά απ’ αυτήν. Οι άδειες καθορίσθηκαν εντελώς αυθαίρετα σε τέσσερις, παραγνωρίζοντας πως κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργείται ολιγοπώλιο που πλήτει τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία του λόγου. Μοναδικό κριτήριο για την απόκτησή τους θεσπίστηκε το “πορτοφόλι” ενώ αγνοήθηκε η παράμετρος της έως τώρα λειτουργίας σταθμών από ορισμένους εκ των υποψηφίων. Απόλυτα φυσιολογικά, λοιπόν, η διαδικασία υπηρξε προβληματική και όσον αφορά το αποτέλεσμά της. Ενώ ως κριτήριο είχε προβληθεί η βιωσιμότητα, το τίμημα –διαφορετικό, μάλιστα, για κάθε άδεια!- εκτοξεύθηκε στα ύψη χωρίς οικονομική και επιχειρηματική λογική, με αποτελέσματα που θα φανούν στο άμεσο μέλλον. Επιπλέον, στο όνομα της “πάταξης της διαπλοκής”, η νέα διαπλοκή χτυπάει πλέον… κόκκινο.
Το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο παρέμενε, κατ’ ουσίαν, αρρύθμιστο για πολλά χρόνια. Η διαδικασία, όμως, που επιλέχθηκε, αντί να λύσει, περιέπλεξε τα προβλήματα. Επιπροσθέτως, φαινομενικά και μόνο ολοκληρώθηκε, αφού εκκρεμούν οι έλεγχοι οικονομικών και πόθεν έσχες, δικαστικές ενέργειες και αποφάσεις σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, καθώς και η αδειοδότηση θεματικών και περιφερειακών σταθμών, όπως ορίζει ο σχετικός νόμος.
Εκείνο που τώρα επείγει για μας είναι η αντιμετώπιση του εφιάλτη του “μαύρου”. Γιατί το μαύρο είναι πάντα μαύρο για τη δημοκρατία, την πολυφωνία, τη δημιουργία και τους εργαζόμενους. Η διαδικασία, η οποία προηγουμένως, με διαπλεκόμενη συνευθύνη κυβέρνησης και επιχειρηματιών έφερε κοντά στον εφιάλτη το MEGA, απειλεί τώρα και όλους τους υπόλοιπους τηλεοπτικούς σταθμούς, πλην SKAI & ANTENNA. Όχι επειδή δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους αλλά αποκλειστικά εξαιτίας κυβερνητικών ενεργειών.
Απέναντι σ’ αυτόν τον κίνδυνο η ηγεσία του δημοσιογραφικού συνδικαλισμού αντέδρασε, όπως πάντα, με χρονοκαθυστέρηση και χωρίς σαφή στρατηγική. Αφού παρέμεινε άφωνη όλο το προηγούμενο διάστημα και δεν παρενέβη –όπως όφειλε- στη διαδικασία και τα απαράδεκτα κριτήριά της, η ΕΣΗΕΑ εξέδωσε μια αρκετά καλή ανακοίνωση, την παραμονή, όμως, του διαγωνισμού !
Και επειδή η «ηγεσία»… σερνόταν, τώρα… τρέχουμε.
Έστω και αργά, έστω και τώρα για να υπάρξει αποτέλεσμα και να έχουμε “ανοιχτά Μ.Μ.Ε.” είναι ανάγκη:
1) Η κριτική μας να αγκαλιάσει το σύνολο του προβλήματος. Να δείξουμε πως η διαφωνία μας δεν έχει να κάνει μόνο με τα «δημοσιογραφικά συμφέροντα» αλλά ευρύτερα με την υπεράσπιση της πολυφωνίας.
2) Να δείξουμε πως η αναίτια και αιφνίδια διόγκωση της ανεργίας στο δημοσιογραφικό χώρο εξαιτίας του «μαύρου» δεν θα αφορά μόνο τους εργαζόμενους των συγκεκριμένων σταθμών, αλλά θα καταβαραθρώσει τις, ήδη δοκιμαζόμενες, εργασιακές συνθήκες στο χώρο, θα δημιουργήσει κλίμα γενικευμένης φοβίας και θα πλήξει περαιτέρω τη δημοσιογραφική ανεξαρτησία.
3) Η αντίθεση στο «μαύρο» δεν πρέπει να μείνει σε γενικά και αόριστα επίπεδα αλλά να έχει και συγκεκριμένο «δια ταύτα». Η κυβερνητική εκπρόσωπος, παρότι εκπροσωπεί ένα κόμμα που «έκανε καριέρα» καταγγέλοντας το «μαύρο στην ΕΡΤ» έθεσε, με «αριστερό βλέμμα» αλλά και σαρδόνιο χαμόγελο… «καπιταλιστικής αναλγησίας», περιθώριο 90 ημερών, έως ότου πέσει μαύρο στους μη αδειοδοτηθέντες σταθμούς. Το κυβερνητικό τελεσίγραφο είναι, λόγια του αέρα για… ιθαγενείς. Δεν πατάει πουθενά. Ούτε στην ίδια την προκήρυξη ούτε στο ισχύον νομικό πλαίσιο. Επιπλέον, ο νόμος έχει αμφισβητηθεί. Οι «θιγόμενοι» έχουν προβεί σε δικαστικές κινήσεις. Αναμένονται αποφάσεις σε εθνικό και ακολούθως σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Τίποτα δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει πριν τελεσιδικήσουν όλες οι δικαστικές ενέργειες. Επιπροσθέτως, ο νόμος ορίζει πως η διαδικασία αδειοδότησης περατώνεται όταν δοθούν οι άδειες θεματικών και περιφερειακών σταθμών. Διεκδικούμε, λοιπόν, «ανοιχτά (όλα τα) Μ.Μ.Ε.» έως ότου ολοκληρωθούν οι δικαστικές διαδικασίες, συγκροτηθεί το ΕΣΡ και ξεκαθαρίσει οριστικά το συνολικό ραδιοτηλεοπτικό σκηνικό.
4) Όλα αυτά, βέβαια, πάντα με την επιφύλαξη, για την όλη διαδικασία, η οποία πρέπει, εν ευθέτω χρόνω, να ανασχεδιασθεί και να επαναληφθεί σε κλίμα γενικευμένης συναίνεσης, επιλυομένων και των προβλημάτων που θα ανακύψουν.
5) Στη βάση όλων των προηγουμένων μπορεί και πρέπει να υπάρξουν κινητοποιήσεις. Στοχευμένες, πρωτότυπες και διαφορετικές, όμως, ώστε να έχουν αποτέλεσμα και όχι παραδοσιακές, τυπικές και τετριμμένες που δεν αρμόζουν στην κρισιμότητα των στιγμών. Η «πολιτική ΔΕΘ» είναι μπροστά μας και είναι μια πρώτη καλή ευκαιρία.
Εν κατακλείδι, βρισκόμαστε μπροστά στη μεγαλύτερη κρίση στο χώρο των Μ.Μ.Ε. εδώ και δεκαετίες. Συνυπολογίζοντας και το ασφαλιστικό –στο οποίο έχουμε καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις. εις μάτην προς το παρόν- η κρίση όσον αφορά το δημοσιογραφικό επάγγελμα αποκτά υπαρξιακές διαστάσεις. Ευχόμαστε αυτό να οδηγήσει σε ριζική στροφή και τον δημοσιογραφικό συνδικαλισμό. Αλλιώς δεν θα κάνουν… έγκλημα αλλά ένα πελώριο, ιστορικό και τελευταίο λάθος.
Ανοιχτά Μ.Μ.Ε. – νέα αρχή / Προσωρινή Επιτροπή
Επιλεγμένα

«Ανοιχτά ΜΜΕ/νέα αρχή»: οι τρεις επιτροπές εργασίας

/ Maria Kozakou

Στην πρώτη συνάντηση της προσωρινής επιτροπής της πρωτοβουλίας «Ανοιχτά ΜΜΕ – νέα αρχή» συζητήθηκαν τα επόμενα βήματα και, μεταξύ άλλων, αποφασίστηκε να συσταθούν τρεις επιτροπές εργασίας για την προώθηση όσων, ήδη, έχουν προσδιορισθεί ως προτεραιότητες της πρωτοβουλίας για το επόμενο διάστημα. Συνέχεια →

‘Εγραψαν για τα Ανοιχτά ΜΜΕ – Τα επόμενα βήματα

/ Maria Kozakou

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

Μεγάλη δημοσιότητα με αναφορές, σχόλια και αναδημοσιεύσεις έλαβε η ανακοίνωση της πρωτοβουλίας Ανοιχτά ΜΜΕ, με τα επόμενα βήματα της προσπάθειας, την «προσωρινή επιτροπή» καθώς και τις νέες προτάσεις. Συνέχεια →